Gedichten

Dat mijn echgenote Mila nou niet bepaald een vrouw is die stil kan zitten blijkt wel uit al haar belevenissen. In ons huwelijk heeft zij dan ook veel dingen aangepakt. Éen van haar hobby's is dan ook nog het schrijven van gedichten wanneer zij daarvoor in de stemming is. In de afgelopen jaren heeft zij dan ook van tijd tot tijd een gedicht gemaakt welke ik u niet wil onthouden. Op deze pagina een paar van haar hersenspinsels.

Retraite Ik  trek het gebed om me heen als een donkere beschutte muur als in een kloostercel en treed san weer naar buiten sterker bijeen geraapt. Me terugtrekken binnen de gesloten cel van mijn innerlijk wordt voor mij een steeds grotere realiteit en ook meer nuchterheid. Die innerlijk geconcentreerdheid richt hoge muren om mij heen óp waarin ik mijzelf weer terugvind me uit alle verstrooingen weer bijeenraap tot één geheel. En ik zou me kunnen voorstellen dat er tijden komen totdat ik eindelijk voIelde dat er beschutte muren om me heen kwamen te staan waarbinnen ik niet uiteen kan vallen en mijzelf verliezen en ten gronde gaan Mila, 1997

Het Absolute Zoveel kleine splintertjes van het eigen ik die de weg versperren nssr ruime gebieden. Die begrensde ik, met haar wensen die elleen op bevrediging van dat hoogste IK uit zijn. Ja, ik dwaze, idiote onlogische vrouw. Ik zoek het paradijs en het Absolute. En ik weet toch met mijn voortreffelijk functionerende hersenen dat er niets absoluut is. Dat alles relatie is en eindeloos genuanceerd en in eeuwige beweging en juis daaróm zo boeiend en bekorend, maar ook zo heel erg smartelijk; het geboren worden tot innerlijke zelfstandigheid. Mila 1997

Lieder ohne Worte Mijn  vingers kneden een zittend figuur, armen slap langs knieën het baardloze gezicht vlak in afweer, de mond verworden tot een streep. Een Krekel extreem uitvergroot omhelst in overgave de voelsprieten tot over de schouders. Je vindt geen herkenning; een steek doet mijn hart in ritme krimpen: agigato, forto, adagio moderato, pianissimo. Lieder ohne Worte. Mila 1997

Mila